Zagorov drugi susret s Kromovim slugama započinje požarom koji guta šumu oko indijanskog sela u kome su Zagor i Čiko gosti, kao što ste imali prilike da vidite u prethodnom broju. Međutim, iako je taj početak ove priče vrlo dinamičan, ipak se jedan momenat više nego izdvaja – Zagorova vizija „čoveka od pruća”.
U misaonoj ekspoziciji, sasvim uobičajenoj za izdanja našeg omiljenog italijanskog izdavača stripova, Zagor nam objašnjava da je čovek od pruća zapravo „jedan od fetiša u koje su stari Kelti zatvarali svoje žrtve i spaljivali ih žive!” Naravno, žrtve koje se ovde pominju zapravo su ponude bogovima. Međutim, koliko istorija potkrepljuje, a koliko opovrgava ta žrtvovanja?
Čovek od pruća u istorijskim izvorima pominje se samo u jednoj rečenici u Cezarovom „Galskom ratu”. Savremena arheološka istraživanja nisu otkrila skoro nikakve dokaze da su drevni Kelti uopšte upražnjavali ljudsko žrtvovanje, a kada se uzme u obzir rimski manir da se porobljavanje raznoraznih naroda opravdava njihovim bizarnim i okrutnim necivilizovanim običajima, nije van pameti da je priča o okrutnim druidima i njihovim ljudskim žrtvama bilo kroz klanje na oltarima ili spaljivanje u košarama od pruća zapravo obična propaganda jedne imperijalističke sile, rešene da ostvari svetsku dominaciju kako bi popunjavala riznicu ugnjetavanjem pokorenog stanovništva.
